Werken in het lelijkste land ter wereld

Boek "Werken in het lelijkste land ter wereld"

Het is geen quote van mij maar komt van Renaat Braem weet ik dankzij Ludo Bekker.

Als bekroning van een rijk gevulde carrière als architect besloot hij terug te blikken met een boek. Aangezien ik mezelf al heel veel jaren (freelance) huisfotograaf van a33 en ćzaar architecten mag noemen -een titel die ik met veel dankbaarheid èn trots draag- mocht ik een tijdje geleden met hem op pad.

Er waren een aantal projecten die geselecteerd waren voor het boek en nog een bezoek van een professionele fotograaf verdienden. Sommigen zoals de Kielparktorens in Antwerpen had ik al eens bezocht. Een project als Silvertop aan de overzijde van de Antwerpse ring kende ik al lang maar zonder goed te beseffen dat er een link was met een fijne klant. En dankzij de fotorondes die we samen deden ontdekte ik ook heel wat nieuwe plekken in Leuven. Door de Ridderstraat was ik al tientallen keren gereden maar zonder te beseffen dat deze gevels een rijk sociaal leven verbergen voor de toevallige passant.

Doorheen de trip viel me enorm hard op hoe de eindgebruiker in alle projecten centraal staat. Hoe menselijk de projecten ingevuld worden. Hoe opvallend onopvallend ze zijn maar des te meer doordacht om in hun gebruik zo goed mogelijk te functioneren.

Dank je wel Ludo voor de fijne inkijk in jou werk als architect. Dank je wel aan het team van ćzaar architecten voor het jarenlange vertrouwen.

Het boek kan je vinden via Public Space : https://www.publicspace.be/nl/werken-in-het-lelijkste-land-ter-wereld

Architectuurreis Barcelona

Mijn laatste architectuurtrip van 2025 ging richting Barcelona, samen met Architectuurwijzer en een 50-tal architecten en andere mensen uit het werkveld. Brent Vanheyst stippelde samen met het team weer een fantastische reis uit. Het werd een mengeling van onverwachte, verrassende en mij geheel onbekende projecten. We zijn wel even langs de Sagrada Familia gelopen (met een nieuwe gedeelte dat me absoluut niet kan bekoren), maar dat was het dan ook wat de toeristische toppers betrof.

Of toch bijna want gelukkig was er in het vrije gedeelte nog tijd genoeg voor een bezoek aan het Barcelona-paviljoen van Mies van der Rohe. Een subliem project waarvan de essentie even moeilijk te vatten is op beeld als dat het er eenvoudig uitziet. Maar dat ter zijde.

Architectuurtrippen is altijd een combinatie van beelden maken, projectinformatie opslorpen, gesprekken voeren, luisteren naar gesprekken en genieten van de stad en de omgeving. Luisteren is er even leerrijk als mijn camera gebruiken. Het leert me te zien wat bouwprofessionals belangrijk vinden. Het heeft me geleerd anders te kijken.
Wanneer je groep met een strak programma volgt, moet je ook à la minute keuzes maken. En daarbij mag kiezen nooit verliezen zijn.

Eén van de uitdagingen is natuurlijk ook aan 50 mensen te tonen dat iedereen met een camera rondloopt en voortdurend beelden maakt, maar dat je als professioneel beeldenmaker een verhaal vertelt. Het verhaal van de bezochte projecten. Het verhaal van de reis. Het verhaal van jezelf die de reis mee beleefde.

In een tijdperk van razendsnelle communicatie, sociale media en whatsappgroepen, bleef één van de meest gestelde vragen toch nog altijd: heb je al veel goede foto’s gemaakt? Het moet wat gevoeld hebben voor hun zoals vroeger in het filmtijdperk. Toen moest je ook wat geduld oefenen tussen het moment van de opname en het zien van het beeld.

De ruwe selectie is intussen klaar, het kaf van het koren gescheiden; de reis een eerste keer herbeleefd. 40% van de gemaakte opnames overleefde de eerste schifting. Het hadden er meer kunnen zijn maar met heel wat varianten op een weerhouden beeld ben je niet zoveel. Met een strengere selectie hadden het er ook minder kunnen zijn. Maar nu begint het echte werk. De eigenlijke beeldkeuzes in functie van het verhaal moeten nog gemaakt worden.

Hierbij alvast een kleine selectie van 20 beelden die er 4 dagen na de reis uit sprongen. Beelden van fijne plekken die we passeerden, van projecten die we bezochten. Overzichten en details. En een groepsfoto met mensen wiens pas ik intussen al vele malen kruiste en die ik in Barcelona leerde kennen. Mensen die het allemaal met heel veel passie over hun stukje van de architectuurwereld hadden. Een mengeling van jeugdig enthousiasme en oude rotten in het vak, allen op zoek naar verbinding en inspiratie. En dat extra Spaanse nazomertje was lekker warm meegnomen !

Architectuurreis Schotland

Mijn architectuurreis naar Schotland met de studenten van KU Leuven zit er weer op.

De invulling ervan was even veranderlijk als het weer. Toeristische toppers wisselden af met architecturale pareltjes of diep in de bossen verborgen ruïnes. Mackintosh was een (onvermijdelijke) rode draad.

Met Glasgow, Edinburgh, Dundee en Fort William kwamen de belangrijkste steden aan bod, maar er was evengoed tijd voor een fantastische wandeling in de Highlands. Eindelijk! 15 km genieten van machtige uitzichten. Daarna volgde er nog meer kilometers doorheen het landschap van Harry Potter.

Nee, het 13e jaar dat ik mee op reis ga met architecten en/of studenten is geen ongeluksjaar. Integendeel. Geert De Neuter stelde opnieuw een boeiende, goed gevulde reis samen waar ik met volle teugen van genoot. Na een week hadden we 60 km in de benen, en zo’n 1700 foto’s en videoclips later blik ik moe maar enorm tevreden terug.

Mijn uitdaging tijdens zo’n reis? Thuiskomen met geslaagde beelden, ondanks alle omstandigheden. Werken met wat ik krijg in plaats van plannen hoe ik het wil. Een uitdaging met het Schotse weer. En experimenteren met nieuwe invalshoeken en technieken. Verder aftasten hoe ik de combinatie van foto en video kan verfijnen.

Maar minstens even belangrijk: het contact met de anderen. Het luisteren naar gesprekken tussen docenten en studenten. Horen waarom de ene een project top vindt en het voor een ander een flop is. Vaststellen dat ontwerpen zoveel verder gaat dan de vormen die we zien. Mijn oren openhouden is tijdens zo’n reis even cruciaal als mijn ogen.

Mijn favoriet project vraagt u? Dat zijn er 2 en het zijn uitersten.
🌿 De ruwe natuurpracht van de Highlands: zon, kille wind en regen wisselen elkaar af, net als de magnifieke zichten. Zalig!
🏛️ Maggie's Glasgow, ontworpen door Rem Koolhaas en OMA: een warme plek in de drukte van de stad waar kankerpatiënten geborgenheid vinden in een wonderlijk stukje natuur. Zo’n plek wens je iedereen toe die er nood aan heeft.

Time flies

Gisteren sloot mijn dochter haar kleutertijd af. In september stapt ze vol goesting naar de grote school. Klaar om te leren schrijven, lezen en rekenen. 25 jaar geleden trok ik de deur van Sint-Lukas Brussel figuurlijk achter me toe en mocht me vanaf dan “Meester in de Fotografie” noemen.

Tot daar de parallellen met mijn dochter. Ik dacht dat ik alles wist. Ik was klaar om de wereld van de podiumkunsten te veroveren. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan huwelijksfoto’s, communies of gezinsportretten. En de schoolbanken? Die had ik definitief achter me gelaten.

Het liep anders. De realiteit van het ondernemerschap bracht me snel bij de les. Ik fotografeerde alles wat op mijn pad kwam: van juwelen tot gebouwen, van kersverse baby's tot trouwfeesten. De opleidingen, workshops en masterclasses die ik volgde? Die tel ben ik al lang kwijt. Zelfs een volwaardige video-opleiding kwam erbij.

Van analoog naar digitaal: het medium bleef gelijkaardig, maar de workflow veranderde radicaal. Dankzij die digitale shift ging er een nieuwe wereld aan mogelijkheden open. Ik vond mijn plek in een niche die me volledig ligt: architectuurfotografie. De particuliere opdrachten liet ik stap voor stap los.
25 jaar geleden voelde ik me volleerd. Vandaag weet ik: ik ben nooit uitgeëvolueerd. De digitale evolutie mondde uit in een totale andere beeldcultuur. Geen filmrolletjes of dokaprints meer vandaag, wel een combinatie van stilstaande én bewegende beelden die de leefomgeving in kaart brengen. Ik vang zowel de visie van de architect als het vakwerk van de stielman in beeld. Ik volg de evolutie van projecten van de eerste schetsen tot de laatste afwerking. Van de fijne details tot de grote overzichtsbeelden met de drone: ik hou van de veelzijdigheid.

De wereld is in die 25 jaar sterk veranderd. Bijna onmerkbaar wanneer je er middenin staat, maar des te duidelijker wanneer je even terugkijkt. Van Steven Massart – Fotografie ging het naar Architectuurreportage.be. Van “alles doen” naar een uitgesproken focus. Maar ook die vlag dekt intussen de lading niet meer.

Ik geniet vandaag net zo hard van een luxevilla als van een ruige werf met metersdikke betonwanden. Van een stedelijk plein tot een sculpturaal paviljoen in het landschap. Elk project vertelt een verhaal – en ik vertel mee via mijn beelden.

Met dit jubileum is het tijd voor een nieuw jasje. Heb je suggesties, ideeën of wil je gewoon even sparren? Laat het hieronder weten, of stuur me een bericht. Ik maak graag tijd voor een goed gesprek.

Eén ding is zeker: 25 jaar later sta ik nog altijd met evenveel goesting in deze wereld op het snijvlak van fotografie, video, architectuur, stedenbouw en constructie. De bebouwde wereld blijft mijn boeiende speelterrein.

Running Dinner in Leuven

Running Dinner van Stad en Architectuur vzw is architectuur beleven in goed gezelschap met een lekkere maaltijd. Een 3 gangenmenu op 3 verschillende locaties. Ikzelf bezocht een fijn project van fijn architectuur atelier en de verrassende woning van Benjamin Denef van DMOA architecten. Afsluiten deden we samen in DE WIJNPERS van OFFICE Kersten Geers David Van Severen.

Hier kan je mijn aftermovie ontdekken van dit boeiende event !

Architectuurreis Charleroi

Architectuurtrippen is altijd inspirerend – en leerrijk op vele vlakken. Daarom ga ik regelmatig op pad met Architectuurwijzer, Stad en Architectuur, of de studenten architectuur aan KU Leuven.

Deze keer -begin mei 2025- trok ik met Architectuurwijzer naar Charleroi. Tot nu toe kende ik die stad vooral van het fotomuseum, waar ik als student vaak kwam – intussen ook alweer een eeuwigheid geleden. Ik was dan ook benieuwd naar het Charleroi anno 2025 en naar de projecten van AgwA of Ateliers Jean Nouvel die ik alleen kende van "de boekskes".

Twee dagen lang werden we ondergedompeld in een rijk en gevarieerd programma. Ik voerde er gesprekken met architecten en luisterde naar discussies tussen bouwprofessionals. Minstens even boeiend: observeren waar de aandacht van anderen naartoe ging.

Voor mij waren het ook twee dagen van intensief beeldmaken. Snel kijken, keuzes maken, standpunten innemen. Niet alleen in foto's, maar ook in bewegend beeld.

Intussen is de aftermovie klaar. Het werd een korte impressie van twee dagen architectuur bezoeken, kijken, netwerken en genieten van het mooie weer.
Benieuwd wat je ervan vindt!

En heb je zelf een project dat je graag in beeld wil laten brengen? Laat het me gerust weten – ik maak met plezier tijd om eens langs te komen, met een koffie en een goed gesprek.

Kajakklub Vejle (dk)

Kajakklub Vejle (DK) by Force4 Architects

Vejle 2024 - Kajakklub Vejle by Force4 Architects

In de herfst van 2024 trok ik er weer op uit met Geert De Neuter, zijn studenten van de KU Leuven en enkele architecten. Bestemming regio Aarhus in Denemarken en de Duitse havenstad Hamburg.

Dag 1 was een verzopen dag. Lang voor we de grens overstaken regende het al. En dat zou het blijven doen. En daar sta je dan in Vejle Kommune na een busreis van bijna een dag. Na een stevige vloek en een kort overleg met mezelf besloot ik gewoon te doen waarvoor ik gekomen was. Architectuur opslorpen. En er trachten goeie beelden van te maken ondanks de omstandigheden.

Dat laatste deed ik al jaren met fotografie, dit keer was het doel dat vooral in video te doen. Elke trip die ik de afgelopen 15 jaar deed was op dat vlak al leerrijk geweest. Je reist met een groep en mag die niet ophouden. Je volgt een programma waar je geen vat op hebt. En je kan de externe omstandigheden niet kiezen. Intussen tracht je ook wat mee te pikken van de uitleg, volg je gesprekken èn ben je met een camera aan de slag. In fotografie lukte het, zou dat met video ook het geval zijn?

Wel, het was uitdagend om in deze omstandigheden aan de slag te gaan met een medium waarin ik nog volop mijn expertise opbouw. Ik heb gesakkerd en gevloekt. Het was ellendig veel sleurwerk. In de montage merk ik nu dat ik de laatste 6 maanden op technisch vlak weer enorme sprongen heb gemaakt. Maar het zou zonde zijn helemaal niets met de beelden te doen.

Bij deze een klein sfeerbeeld van de Kajakklub in Vejle. De eerste stop van een intense reis. Het was kletsnat. Maar ondanks alles ben ik er wel behoorlijk blij mee.
Hopelijk kan ook jij het resultaat smaken? Laat het me gerust weten want de feedback helpt me verder te groeien als videomaker.

Een nieuwe website !

2025 luidt mijn 25e jaar als fotograaf in.

In juni 2000 trok ik de deur van St-Lukas in Brussel figuurlijk achter mij dicht. De toekomst lachte me toe. Nog wat onzeker zette ik mijn eerste stappen als professioneel fotograaf. Eerst in bijberoep, later in hoofdberoep. Al snel leerde ik dat je nergens komt door op een stoel te zitten en te wachten.

Doorheen de jaren trok ik er regelmatig op uit met mijn camera als trouwe metgezel. Ik fotografeerde acteurs op de grootste podia van het land. Ik stapte met mijn camera binnen bij mijn handelaars-buren in Tienen. Ik reisde Europa rond in het gezelschap van architecten en studenten om projecten te bezoeken. Samen met architect Peter Van Impe en kunstenares An Roovers trok ik onder de vlag van Atelier X naar de architectuurbiënnale in Venetië. In volle corona-tijd legde ik de leegte van Brussel vast. Evenveel plezier beleefde ik aan één van mijn talloze wandelingen of fietstochten vlakbij huis.

In al die jaren veranderde de wereld aan een razend tempo. En daarmee ook de manier waarop mensen met beelden omgaan. Negatiefstrips en de geur van chemicaliën maakten plaats voor digitale informatie. Een analoge Hasselbladcamera koste destijds makkelijk 120.000 Belgische frank. Een investering die met veel wikken en wegen werd gedaan. Een professionele camera kost anno 2025 tussen de 3000 en 5000 euro. Minstens evenveel dus dan destijds maar niemand die daar nog vreemd van opkijkt. Neen de komst van digitaal maakte het er niet goedkoper op. Integendeel want performante computers en opslagsystemen jagen het bedrag snel nog meer de hoogte in.

Van fotograaf evolueerden we naar fotograaf-IT’er. En daar stopte het niet bij want ook bewegend beeld is al lang niet meer weg te denken. Ik besloot een paar jaar geleden dan ook maar om die horde te nemen. 20 jaar geleden zag ik immers vanop de eerste rij hoe het mijn collega’s vergaan was die dachten dat ze de omschakeling van analoog naar digitaal aan zich konden laten passeren.

Anno 2025 blijf ik met veel goesting fotograferen maar is er ook video bijgekomen. Een bewegend beeldverhaal waarin ik gestaag maar zeker ook mijn weg in vind. Een boeiende nieuwe wereld is daarmee open gegaan. Een project in stilstaande èn bewegende beelden in beeld brengen? Yes I can! Een project vanop de grond èn vanuit de lucht in beeld brengen? Yes I can!

Al deze veranderingen vroegen om een nieuwe website. En deze lanceer ik dan ook met veel trots! Je vindt er fotografie en video broederlijk naast elkaar. interieur en architectuur lopen al heel lang door elkaar dus werden ze in deze website gebundeld. Onder de noemer “Omgeving” vind je stadsbeelden maar evengoed projecten die je onmogelijk los kan zien van hun omgeving. Projecten ook die voor die specifieke plek werden ontworpen. Geen projecten zonder een werf of een atelier waarin ze tot leven gebracht worden. Ik heb me ook voorgenomen om van fietsen een work-in-progress te maken. Niet alleen als activiteit maar ook als onderwerp van beeldverhalen. En last -but not least- is er deze beeldblog. Een plek waarin ik mijn verhalen, fascinaties, ontdekkingen zal neerpennen.

Kortom, de goesting om er na 25 jaar nog altijd tegenaan te gaan is meer dan groot genoeg. Een kleine 15 jaar geleden stapte ik voor het eerst op een bus met een aantal architecten en een hoop studenten. Bestemming: Lausanne en omgeving. Le Corbusier was een naam die ik wel kende maar ik had nooit een project van hem bezocht. Tot die reis dan die ik maakte in het gezelschap van een hoop jongeren die net zo min als ik wisten wat de toekomst hun zou brengen. Het bovenstaande beeld werd toen gemaakt.

Waar fotografie en video me de volgende 15 jaar zullen brengen? Geen flauw idee. Maar ik kijk er met gezonde spanning én veel goesting naar uit om de reis verder te kunnen zetten.