Time flies
Gisteren sloot mijn dochter haar kleutertijd af. In september stapt ze vol goesting naar de grote school. Klaar om te leren schrijven, lezen en rekenen. 25 jaar geleden trok ik de deur van Sint-Lukas Brussel figuurlijk achter me toe en mocht me vanaf dan “Meester in de Fotografie” noemen.
Tot daar de parallellen met mijn dochter. Ik dacht dat ik alles wist. Ik was klaar om de wereld van de podiumkunsten te veroveren. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan huwelijksfoto’s, communies of gezinsportretten. En de schoolbanken? Die had ik definitief achter me gelaten.
Het liep anders. De realiteit van het ondernemerschap bracht me snel bij de les. Ik fotografeerde alles wat op mijn pad kwam: van juwelen tot gebouwen, van kersverse baby's tot trouwfeesten. De opleidingen, workshops en masterclasses die ik volgde? Die tel ben ik al lang kwijt. Zelfs een volwaardige video-opleiding kwam erbij.
Van analoog naar digitaal: het medium bleef gelijkaardig, maar de workflow veranderde radicaal. Dankzij die digitale shift ging er een nieuwe wereld aan mogelijkheden open. Ik vond mijn plek in een niche die me volledig ligt: architectuurfotografie. De particuliere opdrachten liet ik stap voor stap los.
25 jaar geleden voelde ik me volleerd. Vandaag weet ik: ik ben nooit uitgeëvolueerd. De digitale evolutie mondde uit in een totale andere beeldcultuur. Geen filmrolletjes of dokaprints meer vandaag, wel een combinatie van stilstaande én bewegende beelden die de leefomgeving in kaart brengen. Ik vang zowel de visie van de architect als het vakwerk van de stielman in beeld. Ik volg de evolutie van projecten van de eerste schetsen tot de laatste afwerking. Van de fijne details tot de grote overzichtsbeelden met de drone: ik hou van de veelzijdigheid.
De wereld is in die 25 jaar sterk veranderd. Bijna onmerkbaar wanneer je er middenin staat, maar des te duidelijker wanneer je even terugkijkt. Van Steven Massart – Fotografie ging het naar Architectuurreportage.be. Van “alles doen” naar een uitgesproken focus. Maar ook die vlag dekt intussen de lading niet meer.
Ik geniet vandaag net zo hard van een luxevilla als van een ruige werf met metersdikke betonwanden. Van een stedelijk plein tot een sculpturaal paviljoen in het landschap. Elk project vertelt een verhaal – en ik vertel mee via mijn beelden.
Met dit jubileum is het tijd voor een nieuw jasje. Heb je suggesties, ideeën of wil je gewoon even sparren? Laat het hieronder weten, of stuur me een bericht. Ik maak graag tijd voor een goed gesprek.
Eén ding is zeker: 25 jaar later sta ik nog altijd met evenveel goesting in deze wereld op het snijvlak van fotografie, video, architectuur, stedenbouw en constructie. De bebouwde wereld blijft mijn boeiende speelterrein.